«خام» یا Raw اولین فیلم بلند کارگردان فرانسوی جولیا دوکورنائو کارگردان برنده نخل طلای ۲۰۲۱ است. البته این کارگردان برای فیلم دومش یعنی تیتان به این مهم دست یافت و همین موضوع توجه سینما دوستان را به نخستین اثر بلند و مهمش که نشانه های عیانی از فیلم های کوتاه و تجربه های قبلی اش دارد جلب کرد.
فیلم تجربه ای قدرتمند از نمایش عریان کشمکش های دوران بلوغ و برخورد اول و جدی یک دختر جوان با دنیای بیرون است؛ فیلم اصلا نشانه ای از سینمای سانتیمانتال و به شدت تجربی سینمای فرانسه ندارد، دوکورنائو به جای پرداخت اکستریم به ژانر وحشت (تاکید روی Body horror) سینمای فرانسه ندارد، بلکه در کنار آثار شاخص سالهای سینمای ترسناک مثل میدسامرِ آری آستر یا گت اوت جردن پیل قرار می‌گیرد و آرمان های سینمای کراننبرگ را ارج می‌نهد.
دوکورنائو با پرهیز از ایجاد جذابیت و ترس کاذب در استفاده مستقیم از صحنه های وحشت وسواس به خرج داده و تلاش کرده تا استعاره‌های برخورد جدید با دنیای بیرون و دوران بلوغ را به خوبی در زیر لایه‌های صحنه های آدمخواری و به قول منتقدانی که فیلم را نقد کرده اند حال به هم زن پیش ببرد.
بله آدمخواری! از همان پرده اول و حتی پیش‌نمایش های فیلم پیداست که این فیلم به کدام زیر ژانر وحشت تعلق دارد.
خلاصه اگر سراغ فیلمی قوی با مولفه های سینمایی و داستان پرکشش را از من می‌گیرید (آن هم در روزگاری که پیدا کردن فیلم وحشت خوب سخت است) Raw با وجود صحنه های سنگین و آزاردهنده اش توصیه من به شماست.